Werk aan de winkel

'Hoe zeg je.. , de Verenigde Staten van...EUROPA? (.....) Wát ......? DEZE WEEK nog???'

Doe goed en zie niet om

De zomervakantie zat er weer op. Achteraf waren de Hendersons het gloeiend eens dat deze in meer dan een opzicht buitengewoon geslaagd te noemen viel.

L'histoire se répète

'Dus..... je gaat uitgerekend in de week van de diploma-uitreiking met haar naar Parijs, begrijp ik dat goed..? Besef je wel, dat dit je zevende vlam is in twáálf jaar tijd, Hugo....zie je dan werkelijk niet hoezeer je op een oude doorgedraaide circusolifant begint te lijken zo langzamerhand, zo een met van die aftandse kunstjes.. "Kíjk eens hoe leuk.. het atelier van Man Ray..!'' en: ''jaja, in dit café heb ik eens een goed gesprek met Sartre gehad, hij vond mijn ideeën buitengewoon,.. ik mocht zelfs Jean-Paul zeggen...!''- Natuurlijk ga je ook weer naar ons pittoreske Tunesische hotelletje in Montmartre met die dunne kartonnen bloemetjesbehang-wanden en die 18e eeuwse badkuip, is het niet? Maar... moet je horen. Ik hoef niet meer, en ik kan je niet zeggen hoe ópgelucht ik eigenlijk ben dat ik van al dit soort gelazer af ben! Tortel erop los! Zoek het uit! Ik zeg: santé !'

Denkwerk

Razendsnel deducerend kwam Beatrice tot het inzicht dat de man die vanachter het fluwelen tuindeurgordijn vandaan gestapt was en siste: 'ik hou van je, al vele jaren... zeg geen nee want dan is het: fini ..voor ons allebei!' niet alleen één en dezelfde manspersoon was als de aantrekkelijke kerel met wie ze jarenlang over vanalles en nog wat gebabbeld had op Facebook, maar ook nog eens de figuur die de afgelopen week in de Stadscourant gestaan bleek te hebben als 'Gezocht wegens meerdere crimes passionnels'. Er zat vooralsnog niets anders op dan hem tegemoet te komen in wat hij beweerde, toevallig kwam haar dat nieteens zo slecht uit.

Kerngezond

'Kom kom, Waldo..maak je toch niet zo druk! We hebben nu echt iets belangrijkers aan ons hoofd!!'.

Bella en de dichters

Op een zondagmorgen in januari zat Bella te piekeren hoe het verder moest met haar leven. Ooit zei 'n waarzegster tegen haar dat zij een dichter zou trouwen, maar met dichters had zij het echt helemaal gehad. Eerst de praalhans die na enige tijd bekende dat hij z'n moeder wilde vermoorden, daar ook gedichten over schreef, maar die dag in dag uit genoeglijk, werkelijk volmaakt gelukkig bij zijn mama zat te lunchen, dineren en televisie te kijken, terwijl deze dan voorzichtig zijn kopergouden haar kamde met een kam van ivoor, knopen aanzette en nieuwe zijden sjaaltjes om hem heen drapeerde. Elke ochtend om klokslag 6 uur belde hij op -behalve als hij in haar bed lag natuurlijk- om zijn moordplan alsmaar gedetailleerder uiteen te zetten. Bella deed geen oog meer dicht en voorvoelde dat zij weleens het volgende doelwit zou kunnen worden. Zij nam de telefoon niet meer op, deed niet meer open en wachtte tot hij het opgaf. Niet zo veel later kwam er, voor meer dan 11 jaar lang, ineens een schoonmoeder in haar bestaan, een tenger wezen wat oh zo tedere gedichtjes kon schrijven over, bijvoorbeeld, een poes maar die het desalniettemin voorelkaar kreeg, zak na zak met ongewenste jonge katjes op de bodem van de plomp neer te laten dalen, verzwaard met keien. Ook verdwenen er van tijd tot tijd vrienden, sommigen beweerden dat zij daarbij volgens dezelfde methode te werk ging als met de katjes. Ze dweepte met Macchiavelli, achtte Poetin een uitmuntend staatsman, was idolaat van Edward VIII en zijn Wallis Simpson omdat zij het meest voorbeeldige SM-couple ooit zouden vormen en had een uitgesproken hekel aan Charlie Chaplin, wat Bella aanvankelijk allemaal enigszins gelaten over zich heen liet komen, zelfs besloten had, het deels grappig te vinden. Een discussie was toch zinloos had zij gemerkt, inspraak duldde de schoonmoeder niet, tegenspraak was al helemaal uitgesloten. De verstandhouding leek bijzonder goed totdat Bella eens iets over 'macht' waagde te zeggen, laat op een winteravond toen ze door de zware sneeuwstorm niet weg kon komen uit moeder's huisje. De rapen waren gaar, het was over en uit tussen hen. De juten zak stond al klaar, in dit geval een tweepersoonszak, duidelijk was dat haar zoon ook de pineut zou zijn. Net op tijd wist Bella te ontkomen, zij liep en liep door de dikke sneeuw, zes uren door de nacht totdat zij in de grote stad aankwam, waar de eerste trein naar huis alweer reed. 'Typisch moeder', reageerde vriend schouderophalend. Hij zuchtte heel, heel diep en keek mismoedigd voor zich uit.

'Dichters....aanstellers zijn het', waarschuwde ze haar harige huisgenoot, 'en onbetrouwbaarder dan wíe ook.. hun rechterhand schrijft, maar weet niet wat de linker doet, of andersom. Blijf jij voortaan ook maar bij ze uit de buurt'.
11.01.2005

De leer der sappen

In de hoop nou net dat beetje élan in zijn huwelijksleven te brengen wat hij sinds een tijdje miste, had Roderick tweedehands een Cadillac DeVille Convertible aangeschaft om in de weekends wat met zijn Mathilde rond te kunnen toeren. Het vreemde was dat ze tijdens die ritten juist alsmaar hoger oplopende ruzies kregen, over nogal essentiële dingen. Toen hij eens voorzichtig zei dat het erop leek dat zij hysterische trekjes begon te vertonen sinds die nieuwe auto, gilde ze: 'Vind je 't gek, je begint wel in de gaten te lopen met die eeuwig flegmatieke harses van je!'. Waarop hij riep: 'Nog altijd beter dan dat afschuwelijk cholerische gekrijs van jou!!'. En zij ontplofte: 'Ik, cholerisch??!? Nou wordt-ie helemaal mooi, dit slaat werkelijk als een táng op een varken, Ro! De maat is vol nu.. kwal op wielen!! je moet je echt eens laten nakijken!..... valse slijmbal!!! Ik...ik...., toevallig ben ik een vrouw van melk en honing, en ik ben bepaald de enige niet die dat zo ziet!!!' Roderick werd er helemaal melancholisch van.
                                        

Ambitie

Er was werkelijk geen land meer met Jean te bezeilen sinds hij het in zijn hoofd gehaald had, binnen niet al te lange tijd zijn vliegbrevet te halen.

Wat een vrouw!

Al vroeg in hun leven waren Aristide en Fritzi er aan gewend geraakt, van tijd tot tijd hun eigen boontjes te moeten doppen. Hun moeder hield geenszins van clichés, de tweeling nog minder! Sedert een tijdje, om precies te zijn vanaf het moment dat mama een nieuwe -Tjechische- vriend had, stadsdichter van beroep, vertrok zij elke vrijdag klokslag kwart over vijf richting Praag in een wolk van bedwelmend parfum en met haar glanzend nieuwe rijlaarzen aan, om pas zondagavond laat terug te keren. Hun bewondering kende geen grenzen, daar kwam nog bij dat ze wisten dat de ijskast volgeladen was met meer heerlijkheden dan voorheen!

Wat brengt de toekomst?

Het feit dat Irma iemands handlijnen kon lezen en op grond daarvan de toekomst voorspellen gaf deze vrouw nog niet het recht, haar Mordechai zo in te palmen, vond Louise.

Vakantie!

Vooral de zomervakanties die ze bij ommi Wetterhühn doorbrachten waren eenvoudigweg onvergetelijk.

Uitgekookt

Toen de heer Nierman, die een hoge functie bij de Utrechtse rechtbank bekleedde, met pensioen ging, zijn vrouw in een rolstoel belandde en hij met de dag bozer werd -vooral als rokjesdag weer eens op zich liet wachten, kwam hij op het idee om de oude kamers van zijn kinderen te gaan verhuren en wel aan studentes van de tennisvereniging van zijn dochter. Zo werd voor hem het hele jaar een rokjesjaar, hij hoefde de straat zelfs niet meer op.

I.M. Cock van Kwasten

Men zal hem in de eerste plaats herdenken als een man die onder alle omstandigheden zijn eigen werkelijkheid wist te scheppen en daarin volhardde tot het bittere eind.

De waarheid

'Zeg hoor eens, als dat allemaal werkelijk zo is als jullie beweren..die wederzijdse clairvoyance, de charmanteriën keer-op-keer, de volmaakt passende edele delen, dat Fingerspitzengefühl, dan....dan ken ik heus mijn plaats!'

Spijt

Ooit was Humbert Audace een ietwat teruggetrokken jongen, iemand die zich vaak onbegrepen voelde. Tot de dag dat hij, aangespoord door zijn beste vriend, aan een autobiografisch verhaal begon te schrijven, wat trouwens onbedoeld een soort thriller werd.. Toen dit verhaal uiteindelijk zelfs werd uitgegeven was er geen houden meer aan. Stapels brieven en honderden mails kreeg hij, en bijna altijd van vrouwen die hem op de meest uiteenlopende manieren ervan probeerden te overtuigen dat ze alles wat in dat boek stond maar al te goed snapten, vóelden.. ja dat het zelfs hun leven veranderd had! Hoe opgewonden Humbert aanvankelijk ook was door deze nieuwe ontwikkeling.. er begonnen zich daarna toch verontrustende dingen voor te doen. Het ergste was, dat hem -elke keer dat hij een openbare ruimte betrad- het gevoel bekroop dat hij niet echt was..en tot overmaat van ramp dat hij half doorschijnend werd, alsof hij een spook was, een schim van wie men elke gedachte al voorzag zonder dat hij in staat zou zijn ook maar íets te zeggen. Wanneer hij weer veilig thuis was ging dit over.
Ineens verlangde Humbert naar vroeger toen alles nog gewoon was.

Een weg terug was er niet, besefte hij.

Zingend op weg

Afgelopen zaterdag sloeg moeder von
Trapp's geigerteller voor de zoveelste keer
op hol, en wel boven de Bossche Bollen
van banketbakkerij Feiglbach!
Dat het zo niet langer kon werd toen meteen duidelijk,
en na een democratisch spoedoverleg nam de
familie het kloeke besluit, ten tweede male
huis en haard te verlaten.

Nog niet vrij

Toen zij eindelijk succesvol ontsnapt was in zijn antieke spijlenbed, was het eerste wat zij deed op haar nieuwe bestemming: het aanschaffen van een iets moderner bed (bij woonwarenhuis Céleste), onder andere om het verleden te kunnen vergeten. Het rare was dat ze sindsdien het gevoel had dat iemand haar voortdurend observeerde. Zeker een man van stavast, maar het begon haar toch een beetje op de zenuwen te werken.

Het weekend komt eraan!

Ondanks alles begon mevrouw Godschalck Focquenbroch zich enige zorgen te maken toen zij -bij toeval- erachter kwam, dat haar man de zogenaamde weekend-boodschappen blijkbaar al op dinsdag deed.

Alwéér een verrassing

Dat zijn kersverse verloofde hem elke dag weer met iets nieuws wist te verrassen, maakte van hem een gelukkiger man dan hij had durven hopen. Zo presenteerde zij bij het eerste kennismakingsbezoek van de schoonfamilie pardoes een overheerlijke, zelfgemaakte frambozenjelly-pudding. Nooit had zij laten doorschemeren dat zij zoiets óók al in haar vingers had.

Steeds een stapje verder

Toen dr. Faustini en zijn assistente de zweeftruc eindelijk onder de knie hadden nam hij zich dezelfde avond nog voor, in de nabije toekomst geconcentreerd te gaan werken aan een splinternieuwe act, te weten: de grote verdwijntruc.
Zij met haar schattige, meegaande gezichtje en haar fladderende tulen gewaden..dezelfde die in haar vrije tijd níets van hem moest weten en bovendien achter zijn rug om de meest valse verhalen over hem rondgestrooid had-  hij kon haar niet meer luchten of zien!

Boekenwijsheid

Bij hun eerste afspraakje werd allengs duidelijk, dat Herbert met alle kennis die hij opgedaan had uit enkele speciaal voor de gelegenheid bij De Slegte aangeschafte, hoogst interessante werken over 'lichaamstaal', helemaal níets kon.

Wiedergutmachung (een poging)

'Sorry Bruno, ik wilde je heus niet beledigen laatst...!'
'Hmmmmmm...wat bedoel je precies, schatje?'
'Nou toen ik gisteren liet doorschemeren dat ik dacht, dat jij dacht dat ik dacht dat je mij weer iets leuker vond dan een tijdje geleden, bedoelde ik daar echt niks raars mee, hoor..'
'Oh, dan is het goed!'.
'Hè, waarom zeg je dat nou, ik had zó gehoopt dat je
                                                     op dat raar zou ingaan!'

Protest

Uit protest tegen de Internationale Vrouwendag sloot Wigbold zich de rest van de avond in zijn atelier op.

Met hun tijd mee

Toen het gerucht rondging dat electriciteit in de toekomst uitzinnig duur zou worden, waren de gebroeders Winderickx en Winderickx als eersten van de hele provincie overgestapt op een nieuwe, stukken goedkopere vorm van energie.

Onbereikbaar

Voor de zoveelste maal probeerde Lily, lichtmatroos-in-ruste, Kapitein Dubio te bereiken..alweer tevergeefs.
Niet dat zij dat onoverkomelijk vond, maar opgeven zou zij nooit!

Woeste plannen

De laatste tijd wist zijn Irma hem steeds vaker te strikken, om samen allerlei -voor hem nieuwe- huishoudelijke en andere werkjes te doen. Zij keek hem dan aan zoals ze nooit eerder gekeken had, alsof hij iemand anders was en niet gewoon de man die hij altijd al wás.
Het werkte lichtelijk op zijn zenuwen, ook al verraste het hem ook wel.
'Zou mijn loslippigheid op dat feestje van vorige maand de oorzaak zijn, toen ik verklapte, van plan te zijn mijn memoires te gaan schrijven? vroeg hij zich af....'en doet ze dan zo om mij daarvan te weerhouden?

Of bedenkt ze deze act om haar specifieke rol in die memoires wat aan te dikken?'
Dezelfde avond begon hij met schrijven, hij voorvoelde dat Irma er niet alles van zou begrijpen of van zou willen begrijpen. Toegewijd als ze nu eenmaal was, zou ze doen alsof.

De meest felbegeerde man van de stad

''Ja díe, dat is 'm! Ik raad je aan, eens met hem uit te gaan..en je mag dan best wel mijn bontjasje lenen als je dat wilt. Alleen één waarschuwing: nooit, maar dan ook echt nooit over politiek of over huisdieren beginnen!''

Voorgoed voorbij

''Kijk, zo was mijn Frida toen ze nog niet in dat vrouwenpraatgroepje zat!"

Het onbegrijpelijke

Voor jullie naar huis mogen wil ik nog één ding zeggen.
Iets wat niet zo gemakkelijk te begrijpen is, maar op een dag zullen jullie toch denken: die oom Epifistopoulos was zo gek nog niet!
Onthou dit goed jongens:
Sleur is de houtworm van het geluk.

Het succes

Man: "In de krant staat, dat wanneer de woorden 'die', 'dat', 'hij' en 'alles' vaak gebruikt worden bij een eerste date, er een goede kans zal zijn op een succesvolle relatie!''.
Vrouw: ''Já ja, díe onzin! En dat is dus alles wat ze te melden hebben?! Die journalist heeft hooguit onderzoek gedaan in drie McDonalds, hij lult uit z'n nek!!''

Van goede wil

''Popje, hier Evert, luister even goed..je doet weer veel te moeilijk! Het is allemaal heel eenvoudig, jij blijft gewoon je overheerlijke sandwiches maken, desgewenst een paar extra voor mijn vriendin. Ik meen het goed met je, zeg ja en ik ben er binnen drie minuten!''

Het misverstand

"Wát zeg je.. een miljoen euro... op míjn rekening?? Maar...zo had ik het helemaal niet bedoeld hoor, Evert... je haalt je bepaald malle dingen in je hoofd, de laatste tijd!!"

Het dorp aan de overzijde

Aan de overkant van de rivier bevond zich een dorp, waar de bewoners overtuigd waren van het idee dat ieder mens die er niet zo over dacht als zijzelf, dan wel een ongelukkig mens moest zijn.