Wat een vrouw!

Al vroeg in hun leven waren Aristide en Fritzi er aan gewend geraakt, van tijd tot tijd hun eigen boontjes te moeten doppen. Hun moeder hield geenszins van clichés, de tweeling nog minder! Sedert een tijdje, om precies te zijn vanaf het moment dat mama een nieuwe -Tjechische- vriend had, stadsdichter van beroep, vertrok zij elke vrijdag klokslag kwart over vijf richting Praag in een wolk van bedwelmend parfum en met haar glanzend nieuwe rijlaarzen aan, om pas zondagavond laat terug te keren. Hun bewondering kende geen grenzen, daar kwam nog bij dat ze wisten dat de ijskast volgeladen was met meer heerlijkheden dan voorheen!